Nuwuhake Kekuwataning Ilmu Kaluwihan - Pustaka Radja Mantrayoga Bagian 4 ~ piwulang jawi

illustrasi

IV
KALAWAN CARA KAPRIYE NUWUHAKE KEKUWATANING
ILMU KALUWIHAN (=HIKMAH) ?

Kita kena nganggep, yen kodrat alam lan kekuwataning ilmu kaluwihan kang samengko ana, iku uga wis ana dhek nalika ewon taun kang kepungkur, nalikane manusa durung pati maju tumrap pamandengane marang kadadiyan-kadadiyan ing alam jagad.

Wong bisa andulu sasawangan kang dituwuhake dening kekuwatan gaib sarta kalawan laku tapa bisa nuwuhake kekuwatan iku, ananging sabab saka apa uwong bisa aweh katerangan.

Tarkadhang bisa anggunakake yen nitik saka kehing laku-lakupralambang lan mantram-mantram, kang digawe dening wong-wong kang ora mangerti, kang kalawan ngawur dheweke coba-coba arep nekakake karepe.

Ing antarane sakehing pralambang-pralambang, mantram-mantram ajaran-ajaran saka para guru lakuning kasutapan-kasutapan kang sarana nyiksa badan, lan aturan kang gawe giris ing nalika nindakake cara kang winadi, lan liya-liyane maneh sapanunggalane cara kang kaya mangkono iku, kabeh mau padha nyatake dhasare kang sarupa.

Dasar dasar iki bisa menehi pituduh yen satemene pancen ana temenan kekuwatan gaib iku, awit saka anane kekuwatan gaib iku uga, mulane para wong wong sakti ing tanah Hindu, Mesir, lan Assyria dadi andarbeni panguwasa gedhe kang bisa mrabawani marang wong akeh.

Dhek jaman kuno kira kira 2000 taun (sadurunge taun masehi) kang kapungkur wong wong bangsa Griek Yunani, nalika sarawungan karo kasusilane bangsa mesir bareng nyawang kahanane pralambangpralambang

lan laku lakuning agama jaman kuna, dheweke kagum banget banjur tumindak niti priksa kalayan mempeng, sarta banjur nyinau marang ujar ujaring pralambang kang surasane luwih jero nganti ora gampang dingerteni ing sadhengah wong.

Panaliti kang katindakake ing jaman kang kari kari wis bias buduhake, yen wong wong Griek mau mung ambuntut bae marang tapak tilase padri padri bangsa Mesir kuno, kang mujudake upama upama kaya dene pralambang pralambang kang sinamar, nganti ora kena diterangake surasane.

Aturan mantram tinemu saka kono, akeh kang ora kena ditaliti mangkono uga pangrakiting ukara uga ora gampang dingerteni.

Sanadyan mengkonowa nanging sanyatane ing dalem mantram mantram iku uga ngandhung kekuwataning pikiran kang asli, Duk ing jaman ka wong wong Mesir lan Griek uga ora bisa nyumurupi anane kekuwatan gaib iku ananging kita kena nganggep yen daya prabawaning pralambang-pralambang lan mantram mantram iku bisa nelukake jiwane wong akeh.

Sepira bablasing panaliti kang wis bisa tinemu, iya iku padri padre Mesir iku bener anduweni kayakinan tumrap sakehing kawruh kawruh kalairan ananging dheweke ora mung nganggep marang sakeh ing kawruh-kawruh kalairan iki minangka pangajaran kang premati deweke iku tansah amburu ilmu kang ora kena diyakinake saka buku buku utawa kalawan tetembungan bae, awit saka iku mulane dheweke iku uga banjur misahake dirine saka golongane wong akeh pada nindakake pakarti sarana tanaganing badan wadag nanging golongan padri kosok baline pada makarti anguwatake batin, sabisa-bisa mung mligi ngudi kauripan batin bae.

Akeh cara-caraning kasutapan kang katindakake antarane : nyiksa badan, pasa nindakake sarananing urip kalawan cara kang siyo sakehing cara kang mangkono mau prelune kanggo ngeukti panguwasaning pikiran kang kena kapigunakake miturut sedyaning ati lan saguh urip ing dalem kegaiban bab iki bisa dingerteni karana rasa kang tuwuh.

Caraning urip kang mangkono iku mung bisa diudi dening wong sawatara bae, akeh wong kang ora kuwawa ngajokake dirine ing dalem ilmu gaib mestine dheweke iku wis krana seneng kalawan rupa lair bae.

Eliphas levi nulis ing dalem bukune “Dogme et Rituel de la Haunte Magie.” Yen ilmune wong ahli kasutapan iya iku kasekten ora saben wong bisa nekakake lan mangerti.

Banjur pitembunge : “Kasakten iku sawijining kerajaan kang angker, ngemungake tumrap wong-wong ahli kasutapan lan raja raja, wong ahli kasutapan kang sakti dudu salumrahe wong tapa bae lan karajane ora sesambungan karo raja-raja ing donya iki”.

Akhire pitembungane : “Sing sapa kang sedya luwung mati tinimbang karo ambuwang hakekat, iya dheweke iku kang ngudi kauripan kang sajati sabab kalawan mangkono iku dheweke dadi ora bisa mati jiwane ing salawas-lawase”. Iya iku sedyane kang premati kang disedyakake dening wong-wong ahli kasutapan.

Pythagoras aweh pangajarang murid-muride, supaya bisa anteng lan netepi nyegah sabarang sirikan.

Wong-wong fakir lan brahmana padha nindakake sakehing siksa tumrap dirine dhewe, kalawan sedya arep tumeka ing dalem karajan saka karep kang mardika lan saka kamardikaning Allah sakehing cara panyiksa diri iku kapetik saka pranatan kasutapaning ilmu gaib ing jaman kuna.

Ing sauruting dalan kawruh gaib wong ora kena tumindak kesusu papan pacampuhan antarane menang ngulup utawa kalah sirna tumindak kalawan ragu ateges ilang akal budine leren ateges rubuh mundur ateges mlesetake dhiri marang sajroning jurang.

Ilmu kaluwihan saka wong wong Mesir wis cecampuran karo ilmune wong wong Griek lan Yahudi ilmu kasekten kalawan cecampuran karo ilmu Hindu lan Arab awit saka cecampuraning ilmu gaib kang wis dadi banjur dumadi laku kasutapan tumrap kawruh gaib.

Ing jaman tengahan wong wong Eropah wis pracaya marang kaampuhane tetembungan mantram.

Tumrap wong wong kang nglakoni tapa ditetepake pralambang telu : diyan, jubang, teken.

Diyan minangka pralambanging pepadhang tumrap kahanan kang umpetan (gaib) jubah minangka dadi pralambange katentremaning ati kang sampurna dene teken iku minangka dadi pralambanging kekuwatan gaib.

Antara liya-liyane uga kekuwatan pikiran iku diyakinake tumrap kanggo naliti bab bab kang wis kalakon lan bab bab kang bakal kalakon kalayan kekuwataning pikiran iku dudu prakara omong omong bae. Manusa iku dumadi saka wohing panyipta saka kekuwatan pikiran.

Saben manusa kang ana ing ngarepan kita bisa lumaku urip makarti ngucap, nembang, ngobahake sikil utawa tangan, dheweke iku menehi sumurup marang kita, sawijining lelakon uripe lan sawijining rancangan lelakone ing tembe.

Wong kang wis mangerti temenan marang keluwaraning pikiran bisa maca kalawan katamtuan kauripane wong sarana nyawang tanda tanda kang katon.

Tumrap migunakake badan wadhag kalawan sampurna iku uga sesambungan karo kekuwataning pikiran manusa iku dumunung ana ingdalem apa apa kang lagi pikiran dene badane iku wujude kang katon wewongunane awit saka iku mulane uga pikiran pikiran kita iku bias ngemudeni badan.

Dek nalika puluhan taun kang kapungkur ana sawijining fakir teka ing kuta paris, dheweke bisa maca layang kang isih tinutup ing sajroning amlop.

Nalika ditakoni kapriye carane dheweke bisa tumindak mangkono wangsulane fakir mau mangkene.

Aku anarik pikiran pikiran kang ana sakitare layang iku sawise aku banjur nuturake unine unine pikiran pikiran iku saben wong bisa nyinau kapinteran iku kalayan yakin.

Pirang pirang puluh tahun kang kapungkur wong wong kang padha nunggang kapal api mail Hindhu nyawang kalawan gumun marang sawijining wong Hindhu kang ana sandhuwuring dhag panganggone clana cekak kang isih kembroh banyu segara, dheweke banjur ngetokake saka dhadane arupa watu gedhe gedhe sapirang pirang nganti tumpuk tumpuk.

Saka pitakoning wong dheweke mangsuli mangkene : aku nyipta watu watu iku kalayan pikiranku !

Ing dhuwur iku conto rong rupa kang prasaja banget saka pakartine kekuwataning pikiran kadadeyan-kadadeyan kang katurake iku mau memper kaya dene sulapan mangka panggawe panggawe iku sanyatane sesawangan saka makartine kekuwataning cipta saka pikiran pikiran, conto conto iku mung nuduhake yen wujud wujud kang prasaja saka kekuwataning pikiran uga bisa kena ing antarane wong wong kang ora kalawan ikhtiyar luwih dhuwur karo dheweke iku kang anduweni kapinteran kang wis tinemu.

J Gambell Omah, ing dalem bukune kang dialamati : The mystics ascetica and saints of india, nuturake sawantara kadati yen kang mujijad, kang digawe dening kaum yogi ing Hindhu.

Ing dekhan ana sawijining Sardar kang ora pracaya marang ananing memedi sawijining Sadhu carita marang dheweke yen sanyataning memedi iku pancen ana temenan. Apa maneh Sadhu mau uga sadiya mitongtonake wujuding memedi sawatara marang dheweke. Saka pitakoning wong dheweke mangsuli mangkene : aku nyipta watu watu iku kalayan pikiranku !

J Gambell Omah, ing dalem bukune kang dialamati : The mystics ascetica and saints of india, nuturake sawantara kadati yen kang mujijad, kang digawe dening kaum yogi ing Hindhu. Ing dekhan ana sawijining Sardar kang ora pracaya marang ananing memedi sawijining Sadhu carita marang dheweke yen sanyataning memedi iku pancen ana temenan. Apa maneh Sadhu mau uga sadiya mitongtonake wujuding memedi sawatara marang dheweke.

Kalawan mitrane telu Sardar ing sawijining wengi padha lunga marang panggonan kang wis katamtokake ing sajroning alas Sadhu mauuga ana ing kono, sawise pada kumpul Sadhu iku banjur anggarit lemah sarupa kalangan ing sakitare grombolan iku, dheweke padha dipacuhi ora kena metu saka sajroning kalangan, sing sapa nrajang pepacu iki bakal kaancam bebaya pati.

Wis mesthi bae wong papat iku ana ing tengah tengahing kalangan atine tansah senak senik.

Kalawan ati kang rada wedi Sardar nyawang ing panggonan peteng, dumadakan dheweke banjur weruh sesawangan awujud sagrombolan wong wong cebol kang endhase gundhul, katon lumaku dampyak dampyak ana ing sawijining panggonan kang do murub arupa obor.

Akhire rerupan mau padha jingkrak jingkrak sawatara menit suwene, nanging tansah pisah adoh saka kalangan, nganti kawusanane Sardarnyatakake durung marem atine, lan durung pracaya temenan karo anane memedi lan iblis.

Temenane Sardar nyatakake kepingine neksekake maneh kalawan terang, Sadhu uga nyaguhi.

Ing wengine maneh permainan memedi mau diambali, nanging samengko kang katon kawujudan prawan-prawan kang padha anggawa damar-damar cilik, katoning kawujudan iku ora pati adoh saka garis kalangan.

Sardar nuli nyatakake yen wis marem atine, lan pracaya temenan yen memedi iku pancen ana nyatane.

Kaum yogi ora mung bisa gawe bab-bab kang becik bae, sarta ora angganggu apa apa nanging uga bisa gawe sakehing piala.

Nalika taun 1899, ing sawijining omah warung ing Amritsar ngalami kobongan kang andadekake karugian gedhe, lan ana sawatara wong kang nemahi kacilakan.

Ana sawijining Sadhu lumaku liwat ing panggonan sauruting warung warung saben dheweke papriman, wong-wong kang padha dodolan ing kono tansah nyentak-nyentak, lan ana sawiji kang ngina : “kowe wong ora duwe isin, panganggomu bregas kok ngemis”.

Satemene Sadhu mau pancen iya manganggo sara bregas temenan, saka pawehe sawijining nyonyah, deweke dadi napsu banget awit saka tembung pangina iku mulane banjur angobong sandhange dhewe ana ing dalan sangareping warung mau.

Sawise Sadhu mau ngilang dumadakan ana geni murub mubal mubal saka wuwungan omahe sudagar warung kang ngina marang Sadhu mau. Kalawan rikat geni nular mremen marang kanan kering kalawan gupuh ana wong kang nusul parane Sadhu iku, nanging wis ora katemu omah telung wuwung wis kobong entek-entekan.

Wong wong ahli kasutapan uga gawe kabecikan deweke iku nulak nularing lelara, nyirep mubaling geni lan liya liyane.

Nalika taun 1898 kalane ing Punjab usum lelara pes ing antarane rakyat tuwuh kewuhane kang gedhe banget. Kabingungane rakyat iku akeh kang kadadiyane lantaran anane aturan-aturan bab panyegahing lelara kang kudu katindakake nganti angluwihi kasamarane marang anane lelara mau sajrone kabingungan iku dumadakan ana sawijining yogi teka saka pratapane ing Amritsar deweke linggih ing sacedake ing panggonan patandhon banyu sanjabaning kutha dheweke banjur kongkonan sawijining murid supaya aweh weruh marang wong akeh yen tekane deweke ana prelune arep nyingkirake anane pageblug pes ing kutha iku,sawijining prajanjian kang katetepake iya iku para wong wong sugih ing sajroning kutha iku, gelem mendem deweke duwit sapantase perlu kanggo nyadiyani pangan marang wong wong miskin, nyata temenan pageblug pes mau banjur bae sirep ora nganti nular maneh ing sajroning taun iku ing kutha Amritsar ngalami kaslametan.

Wong loro kang padha ahli tapa aran Haridas lan Hassan Khan tansah sadiya arep mitongtonake bab bab kang mujijad ing sangarepe wong wong Eropah.

Luwih maneh Hassan Khan iku sawijining wong kang aneh deweke iku agamane Islam, deweke dudu juru sulap dene enggone ngupaya kalawan mitongtonake kahanan kang aneh, dheweke gelem mitongtonake kabisane ngemungake yen ana wong kang ngresaya marang dheweke ana ing sajroning pakumpulan.

Upama ana sawijining wong anjaluk anggur sagundel kang wis misuwur mereka, ora luwih utawa rokok srutu lan liya liyane, wis tau kelakon pinuju lagi kentekan sampanye kalawan pasamen ana wong anjaluk marang Hassan Khan supaya nganakake sampanye Hassan khan banjur menyat saka palinggihane kalawan ngrasa kurang seneng, sarta ngucapake panggrundeling atine padha sanalika ing dhuwur banjur ana gendul sampanye anglayang, gendul minuman iku banjur tumiba ing dhadhane wong ahli tapa mau, sabanjure tiba ing jobin sumyur pating bececer belinge, dene isine sampanye wutah dlabaran.

“Dulunen!” pangucape Hassan : “Aku wis mitongtonake kasektenku ananging awit saka kagugupanku, nganti anjengkelake atiku.

Sawijining kadadiyan maneh kang mujijad ing dalem sepur salah sawijining wong anjaluk ngombe marang Hassan.

Klaweka tanganmu marang sanjabaning jendela. “mangkono wangsulane Hassan, padha sanalika iku tangane wong mau wis anyekel gendul isi anggur kang becik.

Campheli Oman mitembung anjaluk sumurup kapriye carane Hassan dene bisa oleh kasekten kang mangkono iku.

Wong ahli tapa iku banjur ngandakake mangkene :

“Nalika aku isih nom ing desa bita, katekan sawijining Sadhu kang rambute dipapal sarta rupane ala banget, akeh bocah bocah padha gegrombolan ing sakitare karo ambebeda, bareng aku weruh patrape bocah bocah iku lan banjur padha tak kon ngendahake marang wong alim iku sanadyan dheweke iku wong Hindhu uga pantes ingajenan, Yogi mau banjur mandeng raiku ing sawise iku saben-saben kepethuk dheweke nalika dheweke isih dedunung ing desa kita, aku rumasa ketarik atiku marang wong ahli kasutapan mau, aku uga sok nekani ing omahe ing sawijining dina dheweke nawakake marang aku sawijining ilmu kasekten uger aku delem nindakake kalawan tertib miturut pituduhe, aku saguh nglakoni mangkono kalawan miturut pangrehe, enggale aku uga wiwit nindakake kasutapan lan laku liya liyane nganti 40 dina suwene. Guruku aweh pangajaran ilmu gaib kalawan donga donga sawise rampung enggone nglakoni tapa, dheweke banjur akon marang aku supaya lumebu ing sajroning guwa kang peteng ing gunung, saulihaku saka kana, aku mesthi kudu matur marang guruku apa kang tak weruhi nalikane aku ana sajroning guwa iku, kalawan gumeter lan giris aku ngestokake apa kang dikarepake dening guruku wusana aku mulih sarta tutur marang dheweke yen ing dalem guwa mau aku mung bisa nyumurupi wewujudan sawijining mata-mata gedhe lan mencorong.

“Yen mangkono iku becik banget” pangandikane guruku.

Kalawan eram aku durung mangreti marang anane kasekten apa kang wis tak temu.

Guruku wis bisa ambatang marang osiking pikiranku kang mangkono mau deweke banjur nudingi watu sawetara cacahe kang anaing dalan sarta akon marang aku supaya dongani watu watu iku.

Sawise tak leksanani apa barang pakone, guruku banjur ngandika “saiki kowe kena mulih lan banjur kancingan lawang ing sajroning kamarmu, samasa kowe ngucapake prentah supaya anjupuk watu watuiku mesthi banjur klakon.

Aku banjur mulih kalawan dheg-dhegan atiku, sarta gugup banget.

Sawise teka ing omah aku banjur kancing lawang ana sajroning kamar. Aku nuli prentah marang jin supaya nekakake watu watu mau, ora antarane suwe kalawan kaget banget aku nyumurupi wujudipun watuwatu iku wis tetumpukan ana sangareping sikilku.

Aku enggal-enggal banjur marani guruku ing omahe sarta nyritakake marang dheweke bab lelakon kang mentas tak alami.

Guruku ngandika : “saiki kowe wis bisa nindakake panguwasa kangkaya mangkono tumrap sakehing barang, ananging kowe kudu migunakake ilmu iku kalawan kira-kira lan pangati-ati sarta ora bias ngumpulake barang-barang kang tinemu saka panguwasa ning ilmu ikudadi darbakmu dhewe.”

Mung tumeka samene ceritane Hassan Khan.

Sawijining panggede bangsa Perancis aran Jacolliet wis nyumurupi dhewe marang ilmune fakir Govindo Swami.

Fakir iki mitongtonake rupa kagunane ing ngarepe panggede Perancis mau antarane kaya kang kasebut ing ngisor iki. Sawise fakir mau luwar saka enggon anglakoni tapa 20 dina suwene, dheweke lumaku mlebu ing sajroning gedhonge jacollet dene sandhangane fakir mau mung cawet bae kang ambane kira kira 10cm rambute gombal sarta anggawa teken kang nganggo kancing pitu kang dadi tandane sawijining padri. Nalika dheweke miwiti mitongtonake kasektene luwih dhisik ambuka cawete dadine mung wuda blenjet.

Tuwan Jacolliet prentah marang fakir iku teka ing sawijining loteng sajroning omahe sakehing lawang lawang lan gang gang banjur padha tinutup rapet, kacaba mung kamar siji kang diwengakake.

Ing wektu iku wis wayah mahrib, ing loteng lan sajroning kamar iku digantungi diyan-diyan lenga cocos kang madangi satebaningi panggonan iku nganti tumeka pojok-pojoking kabalat kabeh.

Ing satengahing loteng iku, enggone Govindo Swami ngatur syaratsyarat, ngobong dupa lan ngucapake donga kalawan linggih sila, tangane tengen ana sanduwuring pulung ati tangane kiwa lendhehan tekene. Fakir iku mau pisan pindho bae enggone molahake tangane tengen ing sandhuwuring sirahe.

Bareng wis antara setengah jam, kalawan dumadakan sajroning kamar iku nuli ana kang muncul arupa sagolonganing mega cilik kang nyumunarake cahya terang banjur ana kang muncul saka ing mega iku sarupa wewayangan lan banjur ilang.

Sawise antara sawatara menit ana kang muncul maneh arupa tangan tangan, kawitane mung katon samar samar nanging suwe suwebanjur dadi luwih cetha. Kehe ana 16 tangan kang ana wayangane, sanadyan uga ana antarane kang katone rada samar-samar.

Nalika ana pitakon kang ditujokake marang fakir iku apa tangan tangan kang pada katon iku kena digrayang, dumadakan banjur ana salah sawijining tangan kang nyekel tangane tuwan Jacolliet tangan setan iku karasakake gepokan kaya dene cilik lan teles memper tangane wong wadon.

Govindo Swami manuhake uga marang tuwan jacolliet supaya wawan gunem karo tangan iku.

Ing sanalika kono tangan mau banjur metuk sawijining kembang soko ing pot kang ono ing kono, sarta banjur nibakake kembang iku ingsangareping sikile tuwan Jacolliet mau.

Nganti meh rong jam suwening pitongtonan iku fakir iku tansah tetep enggone linggih anteng sabanjure mega kang terang kalawan sajroning tangan-tangan mau banjur pada mlayang-mlayang kakiteraning sajroning kamar iku kalawan ngepet ngepetake epek-epeke, nyawurake kembang kembang, nenulis ing dhedhuwuran mujudake aksara aksara kang mawa cahya kaya deni geni, antarane mujudake tetembungan sanskrit kang unine mangkene : Diayavapur gatra, kang tegese mangkene : “Aku padha nglimputi badan kalawan daging cuwer”.

Ing sacedhaking anglo padupan ana rerupan pega kumelun-kelun kang banjur mujudake pawakane sawijining brahmana, brahmana iku banjur ngepyur epyurake jantu apa apa ing padupan kono, brahmana mau banjur nyekel tangane tuwan Jacolliet tangan iku panggepoke karasa anget lan urip wusanane sakehing rerupan kang katon mau banjur padhangilang.

Wong-wong ahli kasutapan ing tanah Hindhu padha ngyakinake ilmu cipta, ilmu ngobahake barang tanpa nganggo digrayang, ilmu nekakake daging cuwer (fluidium of ectoplasma) kang bisa mujud pawakan manusa, ilmu mati raga ing dalem 40 dina suwene, ilmu ora mempan kena ing geni, ilmu mati rasa, ilmu ora mempan ing braja (barang landep saka wesi utawa waja), lan liya liyane maneh. Dheweke bisa oleh sakehing ilmu ilmu iku kalayan laku tapa, mesu brata murih majuning kekuwataning batin lan nglrani badane wadhag kang katon ing kalairan iki.

Ananging keh kehing wong uga kerep bae tinemu golongan ing wong ngapus-apusi kang akudung kasutapan lan migunakake ilmu sulap, padha galandhangan turut dalan kalawan sedya arep ngapus-apusi marang wong wong kang bodho, tindak pangapus-apus kang mangkono iku ambebayani banget tumrap keslametan akeh.